سبک معماری منریسم چیست؟

به گزارش اخبار ساختمان، البته دلالت خاص این سبک از معماری، به نقاشی، پیکرسازی و معماری ایتالیایی در فاصله زمانی میان اوج دوره رنسانس و باروک محدود می‌شود. همچنین این اصطلاح را برای توصیف برخی گرایش‌های مهم هنری اروپایی پس از مرگ رافائل از سال 1520 تا پایان سده شانزدهم نیز به کار می‌برند.

مکتب منریسم که خود یکی از گرایش های معماری است، نگرشی است که در آن معماران، فلسفه های کلاسیک پیشین را به دلایل کاربردی و اثرات بصری، از نظر شکل و جزئیات تغییر دادند وسازگار نمودند. در این گرایش جهت گیری معماری مکاتب اومانیستی از پاکدامنی، خردمندی و ریاضت کشی به تاثیرات نمایشی و بازخوردهای عاطفی تغییر داده شد. طرفداران سبک منریسم یا به عبارتی همان “شیوه گرایان” به جای رجوع به طبیعت و ادامه جستجو در پدیده های طبیعی به هنر روی آوردند و استادان هنر رنسانس پیشرفته به خصوص میکل آنژ و پیکرتراشان رومی را سرمشق خود قراردادند.

اعتقاد آنها بر این بود که هنرمند حق دارد قواعد را مطابق میل خود تفسیر کند و هنرمند میتواند به شکلها جنبه آرمانی‌تری بدهد. شیوه گرایان به خصوص به ترسیم پیکره آدمی توجه کردند و به دنبال ناپایداری به جای تعادل بودند. بنابراین به تدریج بی قراری، کژی و اغراق جای هنر متعادل رنسانس پیشرفته را اشغال نمود.

سبک منریسم یا شیوه گرای دارای تداعی های معنایی شامل پیرایه، خرق عادت، خطای حسی، ریزه کاری های مبتکرانه بودند.

بیشتر بخوانید: معماری به سبک آرت نوو را بیشتر بشناسید

اگر بخواهیم معماری منریسم را از نظر تاریخی بررسی کنیم باید از آنجا آغاز کنیم که میکل آنژ در سال 1574 معمار سن پیترز در رم شد. قوت و وضوح تاثیر اولیه برامانته به علت بازسازی ها و تغییرات زیادی که پس از آن رخ داده بود، از دست رفته بود.

میکل آنژ به عنوان راه حل این مشکل، میدان دومی را در زاویه 45 درجه به پلان برامانته اضافه کرد و ترکیب پویایی ایجاد کرد تا بتواند لبه های سست را پیوند دهد و ستون های بزرگی را ایجاد کند که می توانستند طوقه و گنبد عظیم بنا را حمل کنند. او در طوقه وجه طولانی تر پنجره ها را به جای حالت قائم به صورت افقی قرار دارد و روی آن ها را هم با یک پوسته و هم با یک پیشانی پوشش داد که می توان نتیجه گرفت چون دو عنصر ترکیبی را به هم پیوند داده بود، خود نمونه ای از سبک رفتارگرایانه است.

از شکل ها و گونه های دیگری که منریسم خود را به نمایش گذاشت در سال 1520 بود که جولیو رومانو برای سلسله‌ی گونتساگا در مانتوا کار کرد و در همین دوران یک مجموعه انحراف از قواعد کلاسیک را در شاهکارش یعنی پالاتسو(قصر) دل‌ته به نمایش گذاشت که در آن ها ریتم ها عوض و بدل می شوند.

نیم ستون های خارجی نما با سطوح زبرکار شده ترکیب می شوند و تاق ها با سنتوری ها در هم می آمیزند. درست است که این اثر به عنوان یک ابداع جدید خودنمایی می کند، ولی هرگز از قواعد سنت کلاسیک نه از لحاظ معماری و نه از لحاظ معنایی دور نشده است و در یک اندرونی با شکوه به اوج می رسد که اگرچه تزئینات معماری خاصی ندارد، ولی با یک اثر نقاشی پوشانده شده است و غلبه بر نظام کلاسیک به دست بزرگان این فن را به تصویر می کشد.

معمار دیگری که احتمالا با رومانو کار کرده بود و سنت کلاسیک را جهت در بر گرفتن عناصر ناسازگار پیشین به صورت مشابهی توسعه داد، آندریا پالادیو بود.

بهره گیری از خطای حسی نیز عنصری کلیدی در طراحی پالازو ماسیمو (Palazzo Massimo) توسط بالداساره پروتسی در رم محسوب می گردد.

در این اثر، معمار با مشکل زمین نا هموار بنا روبرو بود، بنابراین مجبور بود قصر دو قلوی دو برادر را در چنین فضایی جای دهد. وی جهت فائق آمدن بر این چالش، یک انحنا در نمای بنا ایجاد کرد و آن را با خط خیابان تطبیق داد. در پشت این راه حل مجموعه ای از خطاهای حسی وجود دارد که با الگوهای تزئینی تشدید شده اند و سرآغاز قوانینی گشتند که یک سده پس از آن در دوران باروک به اوج خود رسیدند.

بیشتر بخوانید: درباره سبک معماری پارامتریک بیشتر بدانید

هنرمندان و معماران مشهور در معماری منریسم:

* جولیورومانو
* آندریاپالادیو
* میکله سن میکلی
* یاکوپوسانسووینو
* میکل آنژ
* بالداساره گروتسی

لیست بناهای دیگر در سبک معماری منریسم

* پالاتسوتینه،ویچنسا،آندریا پالادیو،1542
* پالاتسوشیریچاتی،پالاتسوویچنسا،آندریا پالادیو،1549
* سن جورجیو ماگیوره،ونیز،آندریاپالادیو،1566
* ایل ردنتوره،ونیز،آندریا پالادیو،1576
* کتابخانه لورنتینا،فلورانس،میکل آنژ،1524
* عمارت کنگره،رم،میکل آنژ،1546
* پالاتسودل ته، مانتوا،جولیو رومانو،1535-1525
* خانه خودش،مانتوا،جولیو رومانو،1544
* پالاتسوماسیمو،رم،بالداساره پروتسی،1536-1532
* کتابخانه سن مارکو،ونیز،یاکوپوسان سووینو،1553-1536